“De Afrika Bambaataa-waarden verdwijnen wel degelijk”
Drosha over de culturele emancipatie van hiphop
Onder de vleugels van Hiphoplab040 maken verschillende Eindhovense makers vanaf 2010 een belangrijke professionaliseringsslag. Hiphop is wereldwijd groter dan ooit aan het worden en dat zorgt, zo stelt Drosha, voor culturele emancipatie: “The Ruggeds winnen in 2020 een prestigieuze culturele prijs. Toen wij in LeBeat aan het freestylen waren met dans of rap, kon je dat niet voor mogelijk houden. Dat had te maken met de hiërarchische structuur waarin cultuur wordt gezien. Grote cultuur, kleine cultuur. Straatcultuur of academische cultuur. Nu, tien jaar later, is dat compleet veranderd. Men neemt het steeds serieuzer, zonder het hoofd los te rukken van de cultuur. Want dat is het gevaar van onze onderwijsinstituten: je rukt het hoofd van de straat af. Met de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en de Fontys Hogeschool voor de Kunsten, die beiden urban dans aanbieden, ben ik in gesprek gegaan hoe je de cultuur levend houdt. Anders ruk je het discipline weg van de cultuur en kun je in vier jaar op de academie gewoon aardig leren dansen. Door er jams te introduceren heb ik ervoor gezorgd dat dansers aan de AHK nu studiepunten kunnen verdienen door mee te doen aan events; een extern programma waarin je verplicht naar battles moet gaan. Dat was een poging om het cultureproof te maken.”
Voor wie zich in urban dans wil ontwikkelen, is er qua ondersteuning dus al het nodige te vinden: “In de dans is de infrastructuur al zo dat artiesten vanuit hun straat kunnen doorgroeien naar de battle waar je je strepen verdient naar een level verder waarop je kunt werken. Lesgeven, video maken, je eigen dansschool beginnen, et cetera. Daarin speelde Eindhoven een cruciale rol, deels door ons begrip van de cultuur. Ik sta nog steeds met een voet in de cultuur, ik jureer en ik battle nog wel eens, en met de andere voet erachter. Conventies bezoeken, dingen doen die saai zijn. Dat heeft veel opgeleverd. Fondsen organiseerden conventies en hadden gastsprekers nodig, of mensen voor panelgesprekken. Vaak waren wij dat, met nog pakweg drie andere mensen uit heel Nederland. Het vette is: later resulteert dat toch in erkenning onder andere van de Raad voor Cultuur.”
Aan die professionalisering kleeft echter wel een keerzijde: “In Nederland zijn niet meer dan twee of drie crews die die professionaliseringsslag hebben gedaan zoals The Ruggeds. Een eigen stichting, gebonden zijn, visie uitzetten, financiering proberen te zoeken. Meestal valt de rest uit elkaar, of ze slaan een andere weg in. We zitten nu op een omkeerpunt van het tribalistic, het crewideaal boven stellen, je identiteit als mens hangt aan dat je onderdeel bent van The Ruggeds of Hustle Kids; dat wordt minder. De focus ligt steeds meer op de solo’s.” Daarop is die professionalisering direct van invloed: “Break is Olympisch aan het worden, er zijn professionele dansscholen, er zijn methodische aanpakken, er zijn topsportinstellingen die interesse tonen. Dat is natuurlijk bizar, hè. En dan gaat het toch steeds meer richting een tennisachtig systeem waarin één iemand belangrijker is dan een groep. De groepen schuiven naar de periferie van de cultuur. Voor RedBull BC One of voor Undisputed, de masters toernooien van de wereld, doet de crew er niet meer toe. Je naam doet ertoe, met een vlaggetje erachter. Daar zitten we nu ook. Aan de ene kant heel erg professioneel, aan de andere kant: de Afrika Bambaataa-waarden verdwijnen wel degelijk. Wat daaruit komt, durf ik niet te zeggen. Dat gesprek moeten we over tien jaar eens voeren.”
